ذرت (Zea mays) که بذر سیر سیاه یا ذرت هندی نیز نامیده می شود، گیاه غلات خانواده علف (Poaceae) و دانه خوراکی آن است.
منشأ این محصول اهلی در قاره آمریکا است و یکی از پر توزیع ترین محصولات غذایی در جهان است.
بذر ذرت مکزیکی به عنوان خوراک دام، به عنوان غذای انسان، به عنوان سوخت زیستی و به عنوان ماده خام در صنعت استفاده می شود.
از زمان ورود آن به اروپا توسط کریستف کلمب و دیگر کاشفان و استعمارگران، ذرت در تمام مناطق مناسب برای کشت آن در جهان گسترش یافته است.
گل آذین مادگی (ماده) که بالغ می شود و تبدیل به گوش های خوراکی می شود، خوشه هایی با محور ضخیم است که دارای سنبلچه های جفتی در ردیف های طولی هستند.
ذرت اولین بار در حدود 10000 سال پیش توسط مردم بومی جنوب مکزیک اهلی شد.
اعتقاد بر این است که بذر نعنا محلی مدرن از علف وحشی Balsas teosinte (Zea mays parviglumis) گرفته شده است.
فرهنگ آن تا زمان استقرار اروپاییان در آمریکای شمالی تا شمال مین گسترش یافته بود و بومیان آمریکا به مستعمره‌نشینان اروپایی آموزش می‌دادند که غلات بومی را پرورش دهند.
از عرض جغرافیایی 58 درجه شمالی در کانادا و روسیه تا عرض جغرافیایی 40 درجه جنوبی در آمریکای جنوبی رشد می کند و تقریباً هر ماه از سال یک محصول ذرت در جایی در جهان بالغ می شود.
این مهم ترین محصول در ایالات متحده است و در بسیاری از نقاط غذای اصلی است.
گیاه ذرت یک علف بلند یکساله با ساقه ای محکم، راست و محکم است.
برگ های باریک بزرگ حاشیه های مواج دارند و به طور متناوب در طرفین مخالف ساقه قرار گرفته اند.
گلهای لکه دار (نر) روی منگوله که به محور اصلی ساقه ختم می شود، کشیده می شود.
هر ردیف سنبلچه های جفت شده معمولاً دو ردیف دانه تولید می کند.
انواع بذر کتان قهوه ای و سفید محبوب ترین ها به عنوان غذا هستند، اگرچه انواعی با دانه های قرمز، آبی، صورتی و سیاه، اغلب نواری، خالدار یا راه راه وجود دارد.
هر گوش توسط برگ های تغییر یافته ای به نام شاکس یا پوسته احاطه شده است.
- منابع:
- تبلیغات:
