در پایان قرن نوزدهم، اسپالدینگ نیز این کفش کار کارگری را تولید کرد. آدیداس در سال 1925 شروع به فروش کفش‌هایی با میخ‌های مخصوص دویدن و فوتبال کرد. در نهایت اسپک‌ها در قرن بیستم به کفش‌های بیسبال و فوتبال آمریکایی اضافه شدند.
گلف بازها همچنین از کفش هایی با میخ های فلزی کوچک روی کف پای خود استفاده می کنند تا در حین تاب خوردن از لیز خوردن جلوگیری کنند.
اولین کفش‌های ورزشی با کف لاستیکی به سال 1876 در انگلستان بازمی‌گردد، زمانی که شرکت لاستیکی نیو لیورپول پلی‌سول یا کفش‌های شنی را برای ورزش کروکت تولید کرد.
کفش های مشابه با کف لاستیکی در سال 1892 در ایالات متحده توسط همفری اوسالیوان بر اساس فناوری چارلز گودیر ساخته شد. شرکت لاستیکی ایالات متحده در همان سال تأسیس شد.
کفش‌هایی با زیره لاستیکی و پاشنه‌دار با نام‌های تجاری مختلف تولید کرد که بعداً در سال 1916 با نام Keds تجمیع شد. این کفش‌ها به کفش‌های کتانی معروف شدند، زیرا زیره لاستیکی آن به پوشنده اجازه می‌داد تا شخص دیگری را پنهان کند.
در سال 1964، تاسیس نایک توسط فیل نایت و بیل بوورمن از دانشگاه اورگان، بسیاری از پیشرفت‌های جدید رایج در کفش‌های دویدن مدرن، مانند زیره‌های وافل لاستیکی، رویه‌های نایلونی قابل تنفس، و بالشتک در قسمت میانی زیره و پاشنه را معرفی کرد.
در طول دهه 1970، تخصص متخصصین پا در طراحی کفش ورزشی نیز اهمیت پیدا کرد، تا ویژگی‌های طراحی جدید را بر اساس نحوه واکنش پاها به اقدامات خاص، مانند دویدن، پریدن، یا حرکت پهلو به پهلو پیاده‌سازی کنند. کفش‌های ورزشی برای زنان نیز به دلیل تفاوت‌های فیزیولوژیکی خاص آنها طراحی شده است.
کفش‌های مخصوص ورزش بسکتبال توسط چاک تیلور ساخته شد و به عنوان ستاره‌های چاک تیلور شناخته می‌شود. این کفش‌ها که برای اولین بار در سال 1917 فروخته شدند، کفش‌های برزنتی دولایه با کفی لاستیکی و کلاهک پنجه‌ای و یک پاشنه بلند برای پشتیبانی بیشتر هستند.
در سال 1969، تیلور به پاس این پیشرفت به تالار مشاهیر بسکتبال یادبود نایسمیت معرفی شد و در دهه 1970، تولیدکنندگان کفش دیگر مانند نایک، آدیداس، ریباک و دیگران شروع به تقلید از این سبک از کفش های ورزشی کردند.
